بهترین نحوه برخورد والدین با کودکان لجباز این روزها اکثر پدر و مادرها به جایی رسیده اند که در جدال بین خواسته های خود و فرزندان، این فرزندان آنها هستند که پیروز شده اند; با این حال هنوز بسیاری از والدین، مهارت های کنترل مناسب این شرایط را نیاموخته اند. شکی نیست که منطقی بودن با کودک لجباز کار سختی است و گاهی اوقات صبر شما به پایان می رسد، اما راه های موثری برای حل مشکل لجبازی بچه ها وجود دارد تا خانه شما را از یک منطقه جنگی به بهشتی آرام تبدیل کند. آگاه باشید که اجرای این راهکارهای از اوان کودکی نتایجی کارآمدتر به همراه خواهد داشت. لذا بهتر است پیش از بچه دار شدن با همسرتان در مورد اهدافتان از روش های تربیتی صحبت کنید. آگاهی از لجبازی کودکان لجبازی در کودک کاملا طبیعی است. هر کودکی تا حدی لجبازی می کند، چون این طبیعت آنهاست که اطرافشان را آزمایش کنند و بفهمند که تا کجا می توانند پیشروی کنند. با این حال، بچه ها حد و مرز خود را نمی شناسند و این وظیفه والدین آنهاست که محدودیت ها را برای آنها مشخص کند. اینجاست که نقش مدیریتی پدر و مادر شروع می شود که هرچه زودتر باشد، بهتر است. راه حل چیست؟ «نظم موثر»، بهترین راه پیشگیری و همکاری با یک کودک لجباز است. برای به کار بردن این روش می باید از دو قانون استفاده کرد. - قانون اول: در رفتار با کودک باید ثابت قدم بود. یعنی اینکه شما و همسرتان باید از قبل، در مورد اینکه فرزندتان مجاز به انجام چه کارهایی است و چه کارهایی را نباید انجام دهد، هماهنگ باشید. و نیز باید بدانید، در صورتیکه فرزندتان ازحد خود تجاوز کرد چگونه با او برخورد کنید که در این مورد نیز نیاز به هماهنگی قبلی دارد. وقتی کودک کار خطایی انجام می دهد نباید یکی از شما کودک را دعوا کند و دیگری از او حمایت کند. همچنین نباید در مورد یک عمل کودک یک روز بی توجه باشید ولی روز دیگر بخاطر همان کار او را دعوا کنید. نتیجه آنکه روش شما باید مداوم ، مشابه، و هماهنگ باشد. - قانون دوم: وقتی کودکی لجبازی می کند، آرام اما محکم و ثابت قدم باشید. اگر این دو قانون را درست اجرا کنید، حد و حدود خود را درک می کند. داشتن برنامه ریزی روزانه برای کودک باعث می شود تا شرایطی که باعث تنش شده کم شود و کودک بفهمد که شما چه توقعاتی از او دارید. مثلا بهتر است که برنامه غذا، ساعت خواب و دیگر مسائلی که برای شما اهمیت دارد از قبل مشخص شود تا کودک بداند که شما چه توقعی از او دارید. البته همانگونه که بچه ها موظف هستند که بدون سوال، برنامه مورد نظر شما را اجرا کنند، شما نیز باید وقتی برای کارهای مورد علاقه کودک در نظر بگیرید. باید بدانید که کودکان دارای نظرات خاص خود هستند و می توانند برای خود تصمیم بگیرند. این مسئله بخش مهمی از شکل گیری شخصیت کودک را شامل می شود. حتی گاهی اوقات زمانی را با در نظر گرفتن نظر او و مشورت با او برای انجام فعالیت تنظیم کنید .پس این شما هستید که مسائل قابل بحث و غیرقابل بحث را مشخص کنید. تا چه حد سخت گیر باشیم؟ والدین نباید در مورد تنبیه کودکشان خیلی سهل انگار یا خیلی خشن عمل کنند. هر دو عملکرد نتایج ناخوشایندی خواهد داشت. اگر کودکی بدون آنکه فرصت کافی برای تصمیم گیری داشته باشد، جواب منفی بشنود هرگز قادر نخواهد بود که برای خود تصمیم بگیرد یا نظر بدهد. بهترین راه برای مهار کودکی که بر سر مسئله ای پافشاری می کند، اجرای سه راه حل زیر است: - اول: آرام اما محکم و قاطع به فرزندتان بگویید که به رفتارش خاتمه دهد و دوست ندارید که این کار تکرار شود چون به هیچ وجه آن را نمی پذیرند. - دوم: اگر از کار خود دست برنداشت به کودکتان بگویید اگر به کارش ادامه دهد، تنبیه خواهد شد. اخطار و آگاهی دادن از مراحل مهمی بشمار می رود. - سوم: در آخرین مرحله اگر کودک به خواسته شما عمل نکرد باید تنبیه شود. اما بهتره در مورد چگونگی تنبیه هم اطلاعاتی کسب کنید که خود جای بحث دارد. کنترل همیشگی از سوی والدین شخصیت کودک را ضعیف می کند. از سوی دیگر اگر کودک به حال خود رها شود یا به ندرت از سوی والدینش راهنمایی شود و همیشه راه خودش را برود نتیجه آن کودکی خواهد بود غیرقابل کنترل، که حرف والدینش هیچ تاثیری بر او ندارد.
منبع:http://psychologic.persianblog.ir//
اصولا” لجبازی یك نوع رفتار و واكنش نامطلوب است كه به صورت های مختلفی خود را نشان می دهد، از جمله آسیب رساندن به خود و دیگران ، ناسزا گفتن ، گریه كردن و فریاد كشیدن ، شكستن وسایل و … در افراد لجباز پایین بودن اعتماد به نفس و عدم داشتن خود باوری مثبت و پذیرفتن خود واقعی مشهود است.
7 راه برای درمان لجبازی:
پنجره ی اول - مستقّل بارآوردن كودك: در برخورد كلّی در زندگی باید طوری با كودك رفتار كرد كه او بتواند در امور روزمره ی خود به طور مستقّل و گاهی بدون نیاز به دیگران تصمیم بگیرد. البتّه فشارهای منفی را نباید در این خصوص وارد كرد ، بلكه باید با راهنمایی های به جا تذكّر داد و روش های صحیح را به موقع به او آموزش داد.
پنجره ی دوم : كودك را تا حدّ امكان وادار به عجله و شتاب زدگی نكنیم . معمولا” خانواده ها در چند كار ، كودك را ناخواسته یا خواسته به عجله و شتابزدگی وادار می كنند كه بیشتر مواقع عدم آگاهی والدین در تشدید آ ن ها ، دخالت مستقیم دارداز جمله چیزهایی كه می توان در این رابطه یاد آور شد:
الف - حمّام كردن : در دوران طفولیّت عدم آشنایی والدین به خصوص مادر از مسایل تربیتی باعث می شود به جای فراهم آوردن محیطی شاد و مفرّح هنگام استفاده از حمّام ، آن را به محیطی درد آور و وحشتناك برای او تبدیل می كند. برای این كار بهتر است اجازه بدهیم كودك ابتدا خوب بازی كند و در همان حال با شعرها و قصّه های كودكانه شروع به شستن او كنیم و ضمنا” اجازه دهیم تا كودك حتّی برخی از اسباب بازی های خود را به حمّام بیاورد و با آن ها مشغول بازی شود.
ب- مهمانی رفتن: همان طور كه ما بزرگ ترها قبل از رفتن به مهمانی یا گردش نیاز داریم خود را آماده كنیم ، فرزندان ما هم نیاز دارند كه آماده شوند. البتّه نیاز آن ها با نیاز ما اندكی تفاوت دارد. پس بهتر است زمان رفتن به مهمانی یا گردش را یك ساعت قبل از حركت به كودك یادآور شویم تا بتواند با كمك بزرگ ترها آماده شود. متاسفانه بعضی از والدین كمی قبل از حركت به كودك می گویند آماده شود و این كار باعث لجبازی و مخالفت او می شود. چون دایم به او تذكّر می دهیم كه زود باش ، سریع تر، دیر شد و… به جای این كه سرعت كودك را برای آماده شدن بیشتر كنیم ،باعث می شویم كه مخالفت كند.
ج - غذا خوردن ، خوابیدن و …: بهر حال كودك مانند افراد بزرگسال نمی تواند از نیروی تفكّر و حركت در یك زمان استفاده كند و والدین باید بدانند زمان تفكّر و انجام كارها در كودكان به سعه ی صدر بیشتری نیاز دارد.
پنجره ی سوم: رشوه ندادن و حذف پاداش كودك لجباز : اگر كودك برای رسیدن به مطلوب خود چه درست و چه نادرست شروع به گریه كردن و یا داد كشیدن بكند و از این راه بخواهد به خواسته ی خود برسد و والدینی كه به اصطلاح حوصله ی ندارند با دادن امتیاز ( رشوه ) به كودك ، او را ساكت می كنند ، باعث پرورش لجبازی در او می شوند. پس باید پدر به خصوص مادر از دادن هرگونه رشوه و پاداش به كودك خوداری كند. البتّه تشویق برای كارهای خوب و مثبت كودك با رشوه دادن فرق دارد. تشویق باعث رشد اعمال نیك و حركت به سوی ترقِّی می شود. امّا باید توجّه داشت كه تشویق و پاداش ، باید به اندازه و درخور كار او باشد.
پنچره ی چهارم -عدم توجّه و نادیده گرفتن رفتار كودك لجباز : گاهی بهتر است وقتی فرزندمان شروع به داد و بیداد می كند خیلی خونسرد و بی توجّه از كنار مسئله عبور كنیم به طوری كه یا متوجّه نشده ایم و یا موضوع برایمان اهمّیّت ندارد.
پنجره ی پنجم - برقراری آرامش و امنیّت در خانواده: به هر حال در هر خانواده مسایل و مشكلاتی به وجود می آ ید كه منجر به بحث و گفت و گو می شود. والدین باید بدانند كه تمام مسایل گره هایی هستند كه به وسیله ی دست باز می شوند. یعنی به جای بحث و متّهم كردن دیگران ، آرام و بدون بر هم زدن امنیّت خانواده به خصوص كودكان ، مشكلات و مسایل را می توان به راحتی حل كرد، به طوری كه هم خود و هم دیگران از نوع گفت و گو ها لذّت ببرند.
پنجره ی ششم - راهنمایی ” آری ” امّا دخالت “ خیر” : هیچ كس از دخالت كردن دیگران در امور زندگی خوداحساس رضایت و خشنودی نمی كند. پدر و مادر از همان شروع تربیت باید حركت صعودی خود را بر پایه ی راهنمایی قرار دهند تا كودك بتواند كم كم راه صحیح زیستن را تشخیص دهد. دیگر قابل پذیرش نیست كه من : ” من می گویم این طور باش ، من می گویم این جا نرو و… بلكه ارشاد و راهنمایی های خردمندانه و كمك گرفتن از خود كودك در مشكلات می تواند كمك بزرگی باشد.
پنجره ی هفتم - عدم لجبازی والدین: آموزش های عملی به مراتب از آموزش های تئوری ، موثرتر و آموزنده تر می باشند. اگر والدین در حضور بچّه ها با یك دیگر لجبازی كنند ، خیلی راحت و بدون دردسر لجبازی را به آن ها یاد می دهند و بچّه ها به طور واضح فیلمی مشاهده می كنند كه در آن یكی از والدین با پافشاری دیگری را مجبور به اطاعت از خود می كند و آنان متوجّه می شوند كه از این راه می توانند به راحتی به خواسته های خود برسند.
نتیجه: پدرها و مادرها باید بدانند كه با بردباری می توانند بر اكثر ناهنجاری ها چیره شوند و اجازه ندهند كودك به تنهایی برای همه ی افراد یك خانواده تصمیم بگیرد. متاسفانه بعضی از والدین با گفتن من حوصله ندارم و یا كی حوصله ی این كارها را دارد ، سعی می كنند بار مسئولیّت تربیت را كج به منزل برسانند . این گونه والدین باید گفته های خود را اصلاح كنند . بگویند من حوصله دارم و یا بهتر است بگویند من می توانم با حوصله و بردبار باشم و از این طریق خود باوری مثبت و عزِّت نفس خود را بالا ببرند. امّا در لجبازی از هر روشی برای از بین بردن یا كاهش آن استفاده می كنیم ، باید مراقب باشیم تا كودكان به خود و یا دیگران آسیب نرسانند.
منبع :
http://www.irannaz.com/news_detail_4480.html
لجبازی به شکل ها و دلایل مختلف در کودکان بروز می کند ، معمولا این واژه را درباره کودکان زیر ۳ سال با احتیاط به کار می برند چون در بیشتر این کودکان ، این نوع واکنش رفتاری، هدف دار نیست و کودک به علت مشکلات جسمی و یا تعارضات درونی، مشکلات خود را به صورت گریه ، نق زدن ، پرخاشگری ، بی خوابی، امتناع از خوردن غذا و بی اختیاری ادرار و مدفوع نشان می دهد .
مشکل اصلی را بیابید
در این گونه موارد باید به دنبال پی بردن به علت مشکل و رفع آن بود.
واکنش هایی نظیر تنبیه کودک و یا بی توجهی به او می تواند زمینه ساز ایجاد تصویری نامطلوب از والدین در ناخودآگاه کودک باشد که بعدها به شکل خشم هدف دار خود را نشان می دهد.
با کودک مدارا کنید
با اینگونه کودکان باید مدارا کرد و ابتدا زمینه های بروز لجبازی را شناسایی کرد، سپس کودک را از آن دور کرد ، به عنوان مثال کودکی را که در بازار از والدین می خواهد هرچیزی را برایش بخرند، نباید به بازار بُرد و همیشه درباره برآوردن خواسته هایش یک چیز دیگر را باید جایگزین کرد مثل ابزار پلاستیکی به جای واقعی و دور نگاه داشتن وسایل خطرناک از دسترس کودک . اما کودکان پس از پایان سه سالگی و آغاز چهار سالگی وارد حیطه اجتماعی می شوند و رفتارهای مختلف را از یکدیگر می آموزند و با الگوبرداری منفی سعی می کنند در رابطه با والدین خود آن را اجرا کنند و این امر تا حدود زیادی آگاهانه و هدفمند است و کودک با آزمون و خطاهایی که می کند سعی در به زانو درآوردن والدین و تسلیم آن ها در برابر خواسته هایش دارد و با این کار به سیطره قدرت خود و خود محوری اش ادامه می دهد و برای این کار ، بهانه هایی نیز برای خود دارد مانند وجود رقیبی به عنوان برادر و یا خواهر کوچک تر و یا به علت رفتن به مهد کودک و یا مواردی از این قبیل ، این گروه از کودکان ، اعتماد به نفس پایینی دارند و نسبت به دیگر کودکان تعارضات درونی بیشتری دارند و سطوح ترس و اضطرابشان بالاتر از همسالانشان است.
به کودک میدان دهید
برای درمان لجبازی کودکان در ابتدا باید روی استقلال آن ها به شکل عملی و فکری کار شود، والدین باید به کودک میدان دهند تا خودش کارهای شخصی اش را انجام دهد و در برخی زمینه ها نظر او را جویا شوند ، فعالیت هایی از این قبیل با عث خودباوری بیشتر کودک و جلب توجه به صورت مثبت می شود و انرژی بالقوه کودک را به سمت مثبت هدایت می کند .
اعمال روش خاموشی
از طرف دیگر باید روش «خاموشی» را اعمال کرد ، به این مفهوم که والدین در مقابل رفتارهای منفی کودک هیچ واکنش کلامی ، دیداری و شنیداری انجام نمی دهند و گویی چیزی را ندیده اند ، کودک پس از چند بار تکرار رفتار منفی، به علت دریافت نکردن پاسخ، پی می برد که کارش بیهوده است.
روش تقویت رفتار ناهمساز
وقتی شدت رفتارهای کودک نسبت به قبل کاهش یافت والدین باید روش «تقویت رفتار نا همساز» را اجرا کنند، یعنی رفتار مقابل رفتار منفی کودک را به محض سر زدن از کودک ، تقویت کنند ، مثلا کودکی که گریه می کند به محض آن که ساکت شد ، توسط والدین مورد توجه و تشویق قرار گیرد .
رژیم غذایی مناسب
شاخص های دیگری که باید در نظر داشت ، استفاده از رژیم غذایی صحیح است، مصرف بیش از اندازه سردی ها ، تنقلات، کاکائو، نمک و سرکه باعث تحریکات عصبی کودک و تماشای تلویزیون و بازی های رایانه ای بیش از یک ساعت در روز باعث تشکیل امواج مخرب در مغز کودک و عصبانیت او می شود ، کم خوابیدن کودک نیز باعث افزایش لجبازی می شود ، خواب شب مهم تر از خواب روز است چون در خواب روزانه عواملی نظیر نور و صدا باعث بر هم خوردن ریتم خواب می شود و کودک با وجود خواب زیاد ، پس از بیداری آرامش ندارد .
مراجعه به مشاور
درباره لجبازی های شدید کودکان که گاه به صورت گریه های طولانی و کبودی لب ها و واکنش های غیر عادی خود را نشان می دهد ، بررسی امواج مغز کودک و مراجعه به روان پزشک و روان شناس کودک ضرورت دارد .
برخي از رفتارها در بچه ها شكل عادي دارد و اغلب ما وقتي كودك بوديم رفتارهاي كنجكاوانه، شيطنت آميز، سر و صدا و حتي گريه و قهر را داشته ايم. البته اگر اين رفتارها از حد خود تجاوز كند از حالت طبيعي خارج است. حال بحثمان را در دو قسمت بيان مي كنيم.
الف. رفتارهاي شرارت آميز
اين رفتارها مي توان علت هاي مختلفي داشته باشد از جمله آنها:[1]
1. بدآموزي و تقليد: كودك[2] به خاطر نقش پذيري زيادي كه دارد زود از ديگران الگوبرداري مي كند.
2. تلافي و انتقام: برخي از شرارت ها بخاطر عكس العمل در برابر رفتار بزرگترها است چون آينده نگري ندارند ناشيانه عمل مي كنند.
3. جبران حقارت: وقتي كه كودكان احساس مي كنند كه زير دست هستند، عقدة رواني بي توجهي دارد، از خواستة خود محروم شده اند، كسي او را به بازي نمي گيرد نسبت به او بي توجه اند. در اين زمان كودك بخاطر جبران اين مسائل از كارهاي شيطنت آميز و شرورانه استفاده مي كند تا جلب توجه كند.
4. خودآزمايي: رفتار شرارت بار كودك گاهي به خاطر اين است كه بگويد من نسبت به ديگر و يا گذشته ام توانمند شده ام و يا نسبت به فلاني برتري دارم.
5. كنجكاوي: گاهي كودك دوست دارد با جهان اطراف خود بيشتر آشنا شود به همين خاطر اشياء اطراف را دست كاري مي كند، باز و بسته مي كند پرحرفي مي كند، عكس العمل ديگران را مي سنجد... و اين بخاطر كنجكاوي اوست نه بخاطر شرور بودنش.
6. بيماري: اگر شرارت زياد از حد و طاقت فرسا باشد نيازمند به مراجعه به روان پزشك كودكان است.
درمان: در بالا به علت هاي مختلف شرارت اشاره كرديم و معلوم شد كه شرارت كودكان بيشتر جنبه غيرارادي و عمدي دارد و برخي موارد علت آن به رفتار نامناسب بزرگترهاست حال به برخي از كارهايي كه براي درمان اين صفت
نياز است اشاره مي كنم.
براي دفع شرارت بايد به او شناخت دهيم او را از كارش آگاه كنيم و او را نسبت به عاقبت كارش آگاه سازيم گاهي اوقات ايجاب مي كند كه براي او وقت بگذاريم با او بازي كنيم او را سرگرم كنيم (كه اثربخش تر از نصيحت هاي مكرر است) براي او داستان هايي بگوئيم كه داراي نكات اخلاقي مثبت است و به گونه اي غيرمستقيم او را نسبت به صفات زشت خودش آگاه سازيم در پاره اي از وقت ها لازم است كه او را تنها بگذاريم و نسبت به سر و صدا و جيغ و گريه او عكس العملي نشان ندهيم.
لازم به ذكر است كه استفاده از دوستان خوب (الگوي مثبت) اثربخشي زياد دارد[3] (گاهي بچه با يك آفرين يا شكلاتي آرام مي شود) پس آنچه مهم است اين كه دقت كنيم ببينيم علت شرّ بودن از كجاست از اوست، از ما هست يا از دوستان او؟
نكته ديگر اينكه والدين و به ويژه مادر بايد در برابر خواسته هاي نامعقول كودك مقاومت كند و تسليم گريه و جيغ و داد او نشود چرا كه اگر به آن گريه ها ترتيب اثر دهد كودك ياد مي گيرد كه هميشه كار غلط خودش را با گريه و جيغ و داد پيش ببرد.[4]
لجبازي لجبازي يعني سرسختي مقابل دستورات منطقي بزرگترها، اعلام نارضايتي، گريه و بهانه براي رسيدن به خواسته و گاهي اعمال خشونت مثل گاز گرفتن، كتك زدن، به هم زدن وقت خواب و برنامه خوراك، و...
علت ها: علت هاي لجبازي با علت هاي شرارت و شيطنت مشابه است (كه قبلاً ذكر شد) البته برخي علت هاي ديگر در اينجا بيان شده است مثل شكست هاي پي در پي او (در دوستي ها، بازي، جلب توجه و رقابت ها) بيماري هاي مداوم براي برخورد با اين امر به سه شيوه اشاره مي كنيم.[5]
راه هاي درمان الف. شيوة روحي: با احترام گذاشتن به او، همدردي با او، وا داشتن او به بحث دوستانه و پرسيدن از علت كارهايش و در برخي اوقات بي اعتنايي.
ب. تربيتي: به او بايد روش زندگي كردن را ياد بدهيم. البته قبل از هر چيز خودمان بايد برنامه خوبي در زندگي داشته باشيم و هر روز به گونه اي متفاوت و خارج از برنامه عمل نكنيم و زبان و عمل ما بايد يكي باشد او را به نسبت جنبه هاي منفي كارش آگاه كنيم به او مسئوليت واگذار كنيم او را با دوستان خوبي آشنا كنيم و گاهي لازم است كه با اخم به او اخطار دهيم.
ج. پزشكي: در زماني است كه لجبازي او خارج از حد اعتدال است كه بايد به روان پزشك كودك رجوع كرد.
نكته 1. بزرگترها بايد از توجه هاي افراطي، تسليم خواسته شدن، اعمال زور، تنبيه پذيري به شدت پرهيز كنند.
نكته 2. هيچ گاه به كودك نگوئيد دوستت نداريم بلكه بگوئيد اين رفتار زشت تو را نمي پسندم وگرنه تو براي من عزيز هستي.
نكته 3. انگيزه جرأت در لجبازي بيشتر به خاطر روش ناصحيح (عدم برنامه ريزي تربيتي سالم و بزرگترهاست)
نكته 4. يكي از اصول تغيير در رفتار اصل تدريج است يعني همان گونه كه يك صفت زشت به تدريج پديد آمده و قوي شده همان گونه نيز بايد آهسته آهسته با اجراي روش هاي مناسب ضعيف و ضعيف تر شود پس ما بايد در برخوردهايمان كمي صبورتر باشيم.[6]
نكته 5. مراقب باشيم بي حوصلگي، عدم تحمل، عصبانيت خودمان را در قالب صفات بد نسبت دهيم دقت كنيم آيا در حد نياز او با او بازي كرده ايم، داستان برايش گفته ايم، خودمان الگوي خوبي بوده ايم، او را نسبت به كارهاي خويش نزد ديگران تشويق كرده ايم اين كار بسيار بسيار مؤثر است.
و در آخر اينكه:
چونكه با كودك سر و كارت فتاد پس زبان كودكي بايد گشاد
لطفاً يك بار ديگر همين نوشته را با كمك والدين خود قسمت به قسمت مطالعه فرماييد.
منابع كمكي:
1. دشواريهاي رفتار كودكان، علي قائمي، انجمن اولياء و مربيان جمهوري اسلامي ايران.
2. تربيت و بازسازي كودكان، علي قائمي، انتشارات دفتر تبليغات.
3. رفتار والدين با فرزندان، محمدعلي سادات، انجمن اولياء و مربيان جمهوري اسلامي ايران.
4. بينشهاي تربيتي، دكتر محمدرضا شرفي، انتشارات تربيت.
5. كليدهاي رفتار با نوجوانان، دكتر دن فونتنل، ترجمه مسعود حاجي زاده، مؤسسه انتشارات صابرين.
[1] . تربيت و بازسازي كودكان، دكتر علي قائمي اميري، مركز انتشارات دفتر تبليغات اسلامي، بي تا ص 242-241، (اقتباس).
[2] . معمولاً از آغاز تولد تا حدود 13-12سالگي را كه تقريباً پايان دورة دبستاني است دوران كودكي مي نامند.
[3] . همان، ص 244-243 (اقتباس با اضافه).
[4] . رفتار والدين با فرزندان، محمدعلي سادات، چ پنجم، 1376، انجمن اولياء و مربيان جمهوري اسلامي ايران، ص 21.
[5] . دشواريهاي رفتار كودكان، علي قائمي، انتشارات انجمن اولياء و مربيان جمهوري اسلامي ايران، بي تا، تهران، ص 142ـ138 (اقتباس).
[6] . بينشهاي تربتيي، دكتر محمدرضا شرفي، تهران 1372، چاپ اول، انتشارات تربيت تهران، ص 133.
منبع :http://www.andisheqom.com/Files/faq.php?level=4&id=1303&urlId=1159
:: موضوعات مرتبط:
کودکانه ,
,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
